Winterland '76 (Tribute to The Band) GC De Wildeman Herent (14-12-2017) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info artiest: Winterland info club: GC De Wildeman © Rootsville 2017

Een iconische naam voor een iconisch idee : dat The Band nog steedstot de muzikale verbeelding spreekt, bewijst de succesvolle tribute tournee volgestouwd met Belgisch rastalent als daar zijn brein en bezieler Gianni Marzo (Isbells), Piet De Pessemier(Mad About Mountains), Maarten Moesen (Admiral Freebee en Bony King), Dimitri Vossen (Birds That Change Colour),Hans De Prins (Shun Club, Broken Glass Heroes) en Brecht Plasschaert (Marble Sounds, Winterslag).

In 1976 speelde deze Canadees-Amerikaanse begeleidingsband van Bob Dylan hun laatste show, getiteld “ The Last Walz “ in zaal Winterland.Nu 40 jaar later staat een keur van de fine fleur van de Belgische rockscene in zaal Wildeman in Herent voor een passend eerbetoon, met het typische speelplezier van the Band, brengen de mannen (en dame) van Winterland geen klakkeloze coveract maar een bijzonder persoonlijke interpretatie van muzikaal werelderfgoed !  Net zoals bij het Last Waltz-concert uit 1976 aangevuld met sterren als Joni Mitchell en Neil Young worden er bevriende gastartiesten uitgenodigd, zo ook te voor een van de laatste concerten van de reeks. Op de nakende slotavond van de tournee in de Roma zal ook een hele pleiade aan schoon volk aantreden om deze Belgische supergroep bij te staan op het podium voor hun meer dan oerdegelijke  stoofpot van rock, country, folk en blues : americana grand cru à la Belge

Ook in de goed volgelopen Wildeman kregen we een naar Vlaamse normen deluxeversie voorgeschoteld met maar liefst 8 man op het podium, waaronder twee blazers.  “Don’ t Do It” was een vurige opener en de vlam zat meteen in de pijp met een al even vinnig “Time to Kill” waarin Gianni Marzo virtuoos al zijn duivels op gitaar mocht ontbinden en ons al snel duidelijk werd dat dit project verder gaat dan louter een retrotrip en de som der delen een geluid distilleert dat staat als een huis.

“ Tears of Rage “ vormt een eerste rustpunt en de majestueus uitdeinende versie van monsterhit “ The Weight “ krijgt met sierlijke blazers dat tikkeltje extra patina. Voor de gastartiesten doet men steevast beroep op lokale helden en Douglas Firs brengt een soulvolle versie van “Wheels On Fire”, keyboardgirl  Cleo Janse mag met een gloedvol “ Evangeline “ in de schoenen van Joni Mitchell gaan staan, terwijl drummer Maarten Moesenzich niet onbetuigd laat op de viool. Deze laatste beschiktook over een mooie witte soulstem die heerlijk tot zijn recht komt in “Across The Big Divide “.  Daarna mag de tweede eregast van vanavond, Spencer de Rover smaakvol zijn tanden zetten in Dr John’s “ Such A Night “.

Douglas Firs zijn versie van “ It Makes No Difference “  doet Rick Danko zeker geen oneer aan en de derde gast – de boomlange Robby Swiggers  (Alcapas) – schittert tijdens Neil Youngs’ “Helpless” met een glansrol voor de veelzijdige Piet De Pessemier op mondharmonica.  Na een hevig “The Shape I’m In” en het obligate “ The Night They Drove Old Dixie Down “ is het tijd voor de groepsfinale met het alom bekende en luidkeels meegezongen “ I Shall Be Released”.  

Een eerste bis, bij wijze van unplugged kampvuurmoment krijgen we met het breekbare meerstemmige “ Rocking Chair “ en  het wederom in vol ornaat gebrachte  “ Chest Fever “ is voorzien van een prachtige psychedelische orgelintro van Hans De Prins.  “ Up On Cripple Creek “ zet de kers op de taart van een avond om te koesteren : het was likkebaarden en smullen van Winterland, perfecte soundtrack voor deze winteravond en levend bewijs dat het heilige vuur 40 jaar na het laatste wapenfeit nog steeds smeult, bravo voor dit nationale eerbetoon aan deze moedige muzikanten, meer dan waardig en zeer verdienstelijk gedaan, goede wijn blijft altijd smaken …